LEEK – Grote blijdschap vorige week woensdag bij de ongeveer 100 gasten aan de koffietafels in Museum Nienoord: een van de dames krijgt bericht dat zij voor het eerst grootmoeder is geworden!
Haar kleinkind is echter niet in Roden, Norg, Marum of Leek, maar in dictatoriaal straatarm en gortdroog Eritrea. Lachend draagt ze een van de kinderkroontjes op: dit wordt ook haar dag.
Vluchtelingenwerk Noordenveld zorgde er weer voor dat ze naar Museum Nienoord kwamen, statushouders uit onze omgeving. Vanuit het potje van de gemeente Noordenveld komen weer broodjes en sapjes mee. En liefst acht professionele schilders hebben een compleet dagprogramma opgebouwd om de nieuwe Nederlanders samen met hun buren aan het schilderen te krijgen. Inclusief door Winsor & Newton aangeboden schildersbenodigdheden ter waarde van maar liefst 3.000,- euro!
Het thema voor vandaag is: ’thuiskomen’. Eerst instructies hoe je een palet opbouwt, hoe je een schilderij laagt, waar je verder op moet letten in bijvoorbeeld ondertekening en compositie en vervolgens: aan de slag. Een meneer zoekt aarzelend zijn Syrische overbuurvrouw op: ze woont al een half jaar tegenover hem maar ze wisselden nog nooit een woord. Aan veel schilderijen zie je meteen waar de maker vandaan komt. In landen die met droogte kampen bijvoorbeeld schildert menigeen als eerste een rivier. De leeftijd laat zich meestal ook wel raden. Hoe volwassener, hoe hartverscheurender. Kinderen blijven bloemen schilderen, vogels, zonnetjes en boompjes, meest natuur, daartussen dansende kinderen.
Groot enthousiasme is er voor het prachtig aangespannen rijtuig, dat ritten aanbiedt door het park. ‘We voelen als in een filmset!’ zegt een Koerdische Syrische. Haar verhalen kennen wij ook uit de bioscoop, maar dan uit horrorfilms. Allerlei thema’s blijken best dubbelzinnig, tijdens het samen schilderen wordt ineens over van alles gesproken. Museumdirecteur Geert Pruiksma: “Een dame weigerde mij een hand te geven. Ik herinnerde me mijn irritatie, toen dit jaren geleden in het nieuws kwam. Wat onze gast wel deed, was mij vriendelijk lachend toeknikken terwijl ze haar hand op haar hart legde. Mijn irritatie van vroeger was dus ook op basis van onkunde. Haar zoons, een prachtig stel geinponems, bieden aan om erover te komen vertellen in de tentoonstelling ‘Kunst op het kruispunt, verhalen van vluchtelingen’. Top! Dan ga ik hen onthullen dat ik van Nederlanders vaak ook geen hand krijg maar dan uit laksheid.”
Om dergelijke verrijkingen was het de organisatie te doen. En om een mogelijkheid om dit te doen op een van de mooiste plekken in hun gedeelde leefomgeving: Museum Nienoord. Want je wordt bijvoorbeeld maar één keer oma. Welkom thuis!
